Horizontal and Vertical Happiness

การหาความสุขเล็กๆ น้อยๆ จากการปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินกับการเสพสิ่งที่ชอบ ที่หลงใหล เช่น นั่งทอดหุ่ย ชิมกาแฟ เดินห้าง ชมวิว กินบรรยากาศ อ่านหนังสือนิยายน้ำเน่า (โดยเฉพาะประเภทลิเกฝรั่ง เจ้าชายเมืองนู้นรักกับเจ้าหญิงเมืองคู่อริ)- ท่องเที่ยว- งานเขียนรวมเล่ม หรือตั้งแต่ผจญภัยกับ Harry Porter ไปจนถึงเดินทางพร้อมแหวนกับโฟรโดและแซม the Lord of the Ring

ความสุขเล็กๆ เหล่านี้มีความเหงาซ่อนอยู่

บางโอกาสก็มีเวลาเที่ยวเล่น กินอะไรอร่อยๆ ถูกๆ เยอะๆ เย็นๆ (บางกรณี ก็อดไม่ได้กับอาหารอร่อยๆ แต่แพงๆ ตราบที่การบริหารรายจ่ายและเครดิตยังอยู่ในระดับที่ควบคุมได้) พูดคุยสนุกสนาน ถกเถียงกันในประเด็นสังคม เศรษฐกิจ การเมือง ตามแต่ที่มิตรรักนักเรียนจะยกประเด็นขึ้นมา (all credits to M.A. colleges)

หากมีเวลาและโอกาสอันดี ก็ได้ไปเฮฮาปาร์ตี้ เที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนพ้องน้องพี่มากมาย

ความสุขที่กล่าวไป เป็นความสุขแนวนอน (Horizontal Happiness)- ขอใช้ซะหน่อย

ความสุขส่วนตัว และคนรอบข้างที่อยู่ระนาบเดียวกันนั่นเอง
ความสุขเช่นนี้ เข้าใจง่าย ไม่ซับซ้อน

ทุกวันนี้ เราเห็นวงจรอุบาทว์ของคนจน (คนจนที่จนโดยเปรียบเทียบ และจนโอกาส!)
เราอยากให้ความสุขกระจายไปสู่คนจนโอกาสเหล่านี้บ้าง
มันคงเป็นความสุขอีกแนวหนึ่ง ที่ขอเรียกว่า ความสุขในแนวดิ่ง (Vertical Happiness)
เราจะกระจายความสุขให้เป็นความสุขแนวดิ่งได้อย่างไร
ถ้าไม่เอาเรื่องของตัวเองออกไปจากหัวเสียบ้างสักขณะจิต


ข้าพเจ้าจะพยายามระลึกไว้เสมอว่า จะไม่หลงระเริงกับความสุขแนวนอน โดยไม่พยายามหาความสุขในแนวดิ่ง แม้จะเป็นแค่ มนุษย์เงินเดือน ก็ตามที

6 July, 2005
00.02 am.
Khon Kaen

กระโปรง กับ เสื้อ

หลายวันก่อน เห็นคุณป้าที่หอพัก ตัดแต่งเสื้อผ้าใส่เอง ไม่รู้แกไปเอาเสื้อเก่ามาจากไหน เอามาตัดปกออกแล้วเอาปกมาต่อขยายตรงช่วงตัว และเอว นี่คงเป็นผลิตผลจากการสะสมไขมันไว้ที่หน้าท้อง
เวลามองเห็นก็นึกไปถึงกระโปรงใหม่ (กระโปรงทำงานน่ะ) ของตัวเองที่อยากจะเลาะลูกไม้ออก แต่ถ้าเลาะออกมันต้องสอยชายกระโปรงใหม่หมดเลย เลยหยุดไว้แค่นั้น

ก็ขนาดกระดุมเสื้อหลุด ยังขี้เกียจจะหยิบจับเข็มเย็บผ้ามาเย็บกระดุมใหม่เลย กระนั้นกรณีสอยชายกระโปรงก็อย่าไปหวังซะให้ยาก

พอกลับมาบ้าน ก็เห็นเสื้อที่แม่ตัด แม่ใส่เอง จริงๆแล้วมันเป็นผ้าที่บริษัทขายมอเตอร์ไซค์ยี่ห้อหนึ่งที่ขึ้นต้นด้วยตัว Hให้เจ้าของและพนักงานในร้านใส่
แต่ด้วยฝีมือของคุณนายแม่ สามารถบรรจงออกแบบ ตัดเย็บเสื้อจากผ้าของบริษัทที่ว่าเป็นเสื้อที่ใส่แล้ว ก็มีราศีคุณนายได้อย่างเนียนๆ (ชมแม่ตัวเอง)

เรื่องของกระโปรงคงเป็นกรณีคนรุ่นใหม่ที่ไม่ค่อยสนใจกับสิ่งที่เป็นความสวยงามบนความประหยัด และอ้างว่ามันไม่ถนัด ถ้าเอากระโปรงไปเสียตังค์ให้ช่างทำให้ อาจเรียกได้ว่าสวยงามบนหลักของความ
ชำนาญเฉพาะอย่างที่เรียกว่า “Specialization” แถมยังมองได้ว่าเป็นการกระจายรายได้ และจัดสรรทรัพยากรที่มีประสิทธิภาพ (โดยเฉพาะเวลาในการเลาะ และสอยกระโปรง)

ผิดไหมที่เอากระโปรงไปให้ช่างทำ? คงไม่ผิด ก็เอาเข้าจริงมันก็เป็นเรื่องของการตัดสินใจโดยพื้นฐานของ Cost-Benefit นั่นเอง

ส่วนเสื้อของคุณนาย เป็นตัวอย่างของลูกไม้หล่นไกลต้น เห็นมาตั้งแต่เกิด โตป่านนี้ยังไม่รู้เลยว่าแม่ทำยังไงได้เสื้อหนึ่งตัว

5 July, 2005
10.17 pm.
Khon Kaen