อาการอย่างว่า......

เช้าวันหนึ่งของวันทำงาน ยืนรอรถเมล์เพื่อไปทำงาน นั่นไง รถเมล์มาแล้ว ด้วยความที่ป้ายรถเมล์ที่กว้างโยชน์กว่าๆ หรือประมาณสิบแปดช่วงตึก มันจึงได้วิ่งผ่านหน้าตัวเองไปจอดข้างหน้าประมาณสิบก้าว เราก็เดินตาม เพราะตอนแรกคิดว่าคงมีคนขึ้นหลายคน ที่ไหนได้ มีอีฉันคนเดียวนี่แหล่ะค่ะที่จะขึ้น ไงล่ะ เริ่มคิด คนขับมันคงด่าว่าอีนี่ มันคงไม่อยากขึ้น ก่อนที่คนขับจะตัดสินใจทิ้งอีนี่ไว้เบื้องหลัง เสี้ยววินาทีนั้น เราจึงเริ่มวิ่งออกไป ทันอย่างไม่น่าเชื่อ

ถัดมา >>>>

ขึ้นไปบนรถ หาที่นั่งเสร็จสรรพ ค่อยๆ มองไปข้างหน้า มองซ้ายที มองไปทางขวาอีกที ค่อยๆเปิดกระเป๋า เตรียมจ่ายค่าโดยสาร จังหวะเปิดกระเป๋า ราวกับภาพสโลว์โมชั่น เปิดได้ช้าอย่างไม่น่าเชื่อ จ่ายเงินเรียบร้อย ก็หยิบ Mp3 ออกมา หยิบออกมาใช่ว่าจะเปิดแล้วฟังได้เลย มันต้องแงะสายหูฟังที่มันพันกันอย่างยุ่งเหยิง(แถวบ้านเรียกว่า พันกันมุ่นอุ้ยปุ้ย) ภาพสโลว์โมชั่นของการค่อยๆแงะสายหูฟังออกมา เวลาผ่านไปเป็นนาที คือมันนานน่ะ ทำๆอยู่ ถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวซะงั้น วินาทีนั้น ก็นึกได้ว่า นี่มันเกิดอะไรกับชีวิตฉัน ............ ทำไมทำอะไรราวกับตัวเองเป็นคนแก่ที่ไม่มีความสุข หมดความกระตือรือร้น จวนจะลงโลงเต็มที มันช่างเชื่องช้า เฉื่อยชา ไม่แยแสอย่างนี้


เป็นอาการเลือดจะไปลมจะมา
หรือ
ก็แค่ อาการของคนขาดแรงบันดาลใจอย่างรุนแรง